Ik
Ik loop,
mijn schouders hangen.
Mijn vuisten gebald,
de tranen op m’n wangen.
Mijn wereld kapot,
mijn dromen stuk.
Ik geloof al lang niet meer
in hoop en geluk.
Ik voel me leeg,
en zo alleen.
Zo anders dan zoveel
mensen om me heen.
Ik zou wel kunnen
schreeuwen van pijn.
Ik voel me bang,
en ontzettend klein.
Maar ik wil niet zwak zijn,
ik wil niet huilen.
Dus zal ik me weer
achter mijn lach verschuilen.
Dus loop ik verder.
mijn schouders hangen.
Mijn vuisten gebald,
de tranen op m’n wangen.
Mijn wereld kapot,
mijn dromen stuk.
Ik geloof al lang niet meer
in hoop en geluk.
Ik voel me leeg,
en zo alleen.
Zo anders dan zoveel
mensen om me heen.
Ik zou wel kunnen
schreeuwen van pijn.
Ik voel me bang,
en ontzettend klein.
Maar ik wil niet zwak zijn,
ik wil niet huilen.
Dus zal ik me weer
achter mijn lach verschuilen.
Dus loop ik verder.
Reacties op dit gedicht
| happiness.: | Dinsdag, juni 19, 2007 18:38 |
| knap gedicht, zo mooi gezegd alweer.. en zoo droevig.. kusz |
|
| Br0ken_R00sje: | Zondag, juni 03, 2007 16:39 |
| Alweer herkenbaar Maar meid, recht je schouders eens en toon je verdriet! Mensen kunnen je troost bieden, troost die je kunt gebruiken! kom op hé xx |
|
| EellL: | Vrijdag, november 17, 2006 23:33 |
| egt ik kreeg er naa 3 keer lezen nog kippenvel van egt sppr mooi.. ;) kuss eel. | |
Over dit gedicht
| Auteur: .claudia. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 17 november 2006 | ||
| Thema's: | ||