Net tot leven gewekt..
zo teer, zo onschuldig..
Van niks wetend, bekijk je de wereld..
maar die wereld verdwijnt al snel..
Je wordt in een donker krap hok gezet..
waar je amper kan bewegen..
Je voelt je angstig..
je vraagt je af wanneer je de buitenlucht weer eens zal zien..
Er dwalen vragen door je hoofd..
wat heb je ze ooit aan gedaan, dat je dit verdiend..
Je hoort de pijn van andere, de krijsen maken je bang..
je hoort een schot en het is opeens weer doodstil..
Je vraagt je af wat er aan de hand is..
maar je krijgt het niet te weten..
Je snapt het niet..
dat ze je in een donker krap hok zetten..
gelukkig krijg je wel veel eten..
Je wordt steeds dikker en dikker..
een vreemd wezen dat steeds bij je komt kijken..
is blij om te zien dat je zo dik wordt..
Je snapt niet waarom,
wel merk je dat je haast niet meer in dat krappe hokje past..
Je krijgt zere poten van het rooster wat er onder staat..
je hoort er blijkbaar je behoefte in te doen..
Elke dag weer, krijg je zoveel eten en meten ze je buik..
je vraagt je af waarom ze dat zouden doen..
Maar niemand kan die vraag beantwoorden..
je bent helemaal alleen, zonder je moeder, broers of zussen..
Je snakt naar de buitenlucht..
Op een dag komt dat eindelijk uit !
je mag nadat je weer eens gemeten bent, naar buiten..
Ze trekken aan je, en sleuren je naar buiten..
Je kijkt om je heen, je zucht, eindelijk is het zover..
eindelijk kun je vrolijk door de wei heen rennen..
eindelijk van de zon genieten..
Maar je gaat niet naar buiten..
je wordt in een soort wit kamertje gezet..
je ziet allemaal rare apparaten, je vraagt je af wat het zijn..
ook zie je vreemde wezens met soort kapjes op hun gezicht..
witte handen raken je even aan, op je buik..
Opeens pakt er één van hun, zo’n raar apparaat..
hij richt het op je kop...
je schrikt van het koude apparaat, en probeert weg te rennen..
maar al die vreemde wezens houden je stevig vast..
Opeens zie je je moeder door het raam, angstig krijsend en hysterisch..
aan alle kanten wordt er aan haar getrokken..
Dan opeens krijgt ze ook hetzelfde apparaat op haar kop..
en je hoort een keiharde knal..
opeens zie je je moeder daar liggen, met allemaal rood om haar hoofd..
ze wordt weg gesleept..
Het vreemde wezen wijst naar jou..
en ze zetten opnieuw het vreselijke apparaat op je kop..
Je weet hoe dit afloopt..
je zal krijsen en dan zul je net als je moeder weg gesleept worden..
Voor de laatste keer kijk je door een gat naar de buitenlucht..
vaarwel mooie, mooie, mooie buitenwereld..
Dreamlover: | Vrijdag, november 24, 2006 22:42 |
pffffffff Nou...moet je even eerlijk bekennen...dat het dit goed opgebouwde gedicht/schrijfsel mij aan het huilen heeft gemaakt. BEN ZOOO ZWAAR TEGENSTANDER. Liefs...*ook voor al die lieverds* Dreamlover |
|
~* roosje: | Zaterdag, november 18, 2006 15:10 |
ik vind het wel een goed verhaal hoor! en het klopt nog ook. ik ben ook tegen de bio-industrie, zoo zielig!! | |
Auteur: Animola_* | ![]() ![]() |
|
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 18 november 2006 | ||
Thema's: |