Gebroken
Jou lippen, zo zacht als fluweel, raakten mijn lichaam aan.
Eerst mijn nek, daarna mijn lippen, zeer aangenaam.
Je beet zachtjes, nét niet te hard.
Ik beantwoorde jou kus en we zoenden.
Hoelang, weet ik niet meer, seconden, minuten, uren, gingen voorbij.
Het kon me niks schelen ik hield van jou én jij van mij.
Je lachte naar me, keek me lief aan.
Vragend naar meer, we zoenden nog een keer.
Na die avond deed je anders, je negeerde mij.
Je liet ook niet blijken dat je iets voor me voelde.
Je liet me in de steek, je liet me achter, je brak mijn hart.
zonder dat je het door had..
Hopend naar meer, maar wat valt er nog te hopen na die ene keer?
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zondag, november 19, 2006 14:56 |
| Tja, liefde - zelfs onbeantwoorde - laat zich niet zo maar één twee drie verbannen. Voor velen treffend herkenbaar veergezet. Liefs, sunset |
|
| Surrealistic: | Zondag, november 19, 2006 14:50 |
| Wow, ik ken het gevoel maar al te goed. Mooi verwoord. Sterkte! Liefs, Raymond |
|
| Windwhisper: | Zondag, november 19, 2006 11:19 |
| tja hoe snijd je liefde uit je hart ? veel liefs Cobie |
|
| bijouken: | Zondag, november 19, 2006 08:10 |
| Vul je hoofd met andere gedachten, twee jaar heb je al verspeeld, haal het in en geniet nu dubbel. Lieve welgemeende knuffel. |
|
| mobar: | Zondag, november 19, 2006 01:35 |
| Mooi geschreven, wel sneu. Sterkte. groetjes. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: NeverEndingStory | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2006 | ||
| Thema's: | ||