sterfelijkheid

op het verveloze bankje
enigszins naar achter gezakt
door jaren van steun

zet ik me neder
terwijl ik tegen planken
achterwaarts leun

voorzichtig weliswaar
ik hoor immers
ouderdomsgekreun
een onvoorspelbaar gebaar
van dragende flanken

ik tuur voor me uit
zie de rustende aarde
waar graven met marmer
zijn aangeduid

in omvang , groots
of in nederigheid,
zo de dode mens
door nabestaanden is uitgeluid
en behoedzaam onder
het oppervlak is neergevleid

mijn zoekend oog herkent
vaders oude monument
met verweerd grint bedekt

de komst naar hier
had ik in de tijd
veel te lang opgerekt

was het zijn verscheiden
of had ik mijn sterfelijkheid
te lang toegedekt

Geschreven door

julius dreyfsandt z.s.

Reacties op dit gedicht

julius dreyfsandt z.s. vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Quadesh:	Zondag, november 19, 2006 17:49
ja hier heb ik geen woorden voor. zo mooi! liefs Q

sunset:	Zondag, november 19, 2006 16:13
Wohw. Chapeau Hans. Liefs en mijn meelevende genegenheid, sunset

lonely 1:	Zondag, november 19, 2006 13:11
herken het gevoel, heb 20 jaar gewacht om het graf van een vriend te gaan opzoeken en nu kom ik er heel vaak, liefs, lonely 1

kerima ellouise:	Zondag, november 19, 2006 13:04
een prachtig beeld, waar rust en stilte zich nedervleit in het kabbelen van gedachten, groen en grijs... prachtig geschreven ! liefs, kerima ellouise

MayadeBij*:	Zondag, november 19, 2006 12:49
Intens.. bijzonder geschreven..

Over dit gedicht

Auteur: julius dreyfsandt z.s.
Gecontroleerd door: maneschijn
Gepubliceerd op: 19 november 2006
Thema's: [Dood]