Ziekelijk..
Vlak voor je neus
Dreigend, afschuwelijk, ..
Daar staat hij dan
Te klagen over jullie verloren geluk..
En toch, hoe angstwekkend hij ook is,
herinner je je de passie, de vurigheid..
Noch van de relatie, noch van het einde
heb je eigenlijk spijt..
Alleen het stalken ging te ver,
hij was bezeten van jou..
Hij zag je graag, wou je niet kwijt,
hij zei niet meer dan “Ik hou van jou.”
Het spelletje wordt teveel en dat heb je ook gezegd,
de harde woorden waren er enkel om het hem makkelijker te maken,
je hebt dat deel van je leven
langzaam naast je neer gelegd.
Vertelde hem dat je er niet meer tegen kon,
tegen die oneindige jaloezie,
tegen altijd alles te verantwoorden,
omdat hij je niet vertrouwen kon..
En toch wilde hij het niet volledig snappen,
probeerde je terug voor zich te winnen.
Na onbepaalde tijd legde ook hij zich erbij neer
en ging weg, jou een schuldgevoel gevende..
“Vergeef me,” zei hij,
“Daar ik vervuld ben van walgelijk egoïsme
dat voortkomt uit mijn ziekelijk brein..”
***
Eventjes erbij zeggen dat dit gebaseerd is op een ander haar verhaal.
En ook nog thanks to Kevin voor de laatste regels
(hij is NIET de jongen in het gedicht)