Buigen
Men vind troost in versteende woorden,
kiezels uit de oudheid gevallen.
Zij rapen de kiezels op en zij schallen hun waarheid,
alsof zij er nog een is.
Tot op een dag hun rugzak zo vol stenen zit,
dat het gewicht ervan hen te diep doet buigen.
Zij zullen hun rug verschrompeld zien,
en de aanblik van de hemel zijn vergeten.
kiezels uit de oudheid gevallen.
Zij rapen de kiezels op en zij schallen hun waarheid,
alsof zij er nog een is.
Tot op een dag hun rugzak zo vol stenen zit,
dat het gewicht ervan hen te diep doet buigen.
Zij zullen hun rug verschrompeld zien,
en de aanblik van de hemel zijn vergeten.
Reacties op dit gedicht
| milamber: | Zondag, november 19, 2006 23:38 |
| Ik vind het geen gedicht. Maar ik vind het wel erg goed geschreven. groetjes kerwin |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Phriar | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 19 november 2006 | ||
| Thema's: | ||