’s Mensen nietigheid

                                   Nog staat de boom voor ‘t oude huis
                                   lang nadat koude wind zich draait
                                   het leven daar ook weer een lente kent
                                   en bloemen bloeien aan de voet van stam
                                   vóór dat de herfst het toch weer maait

                                   Hij krijgt zijn knoppen teer en zacht
                                   zelfs na het staan van lange jaren
                                   stroomt telkens weer het nieuwe sap
                                   en strekken blaadjes hemelwaarts
                                   in kruin waar wind komt tot bedaren

                                   Heel breed laat hij zijn twijgen reiken
                                   en na het rusten in de lange wintertijd
                                   straalt hij weldra in fris jong groen
                                   waarin de eerste vogels nestelen
                                   met hun gekwetter lijkt ’t wel strijd

                                   Hoe wordt zijn schaduw zo geliefd
                                   in zomer dat de zon heet brandt
                                   of wanneer milde regendruppels
                                   het stof verjagen van het land
                                   dat door hem welwillend bekeken

                                   Als jij hem voor dat huis ooit vindt
                                   in tijden dat wij ergeten zullen zijn
                                   bedenk dan ’s mensen nietigheid
                                   als reeds gestorven wat was net nog klein
                                   Eigendunk die maakt zo blind.
                                   **********
                                   sunset 20-11-2006
                                   **********