Ik ben de verlaten bank         

aan de rand van het pad         

met uitzicht over daken         

in de lage valei.         

 

Mijn cigaar smeult-         

in en poging tijdloos         

te wezen-         

linten rook         

langs warme tinten         

in zwoele avondzon.         

 

Cicade zing je laatste lied,         

want straks, zing ik.         

Straks ontvlamt het vuur         

en zing ik haar hart         

ons tijdloos wezen         

wanneer zij en ik         

en wijn         

alles en iedereen         

vergeten zijn.         

 

Ik ben ons,         

de bank         

en de stilte         

over daken.         

 

 

 

 

 

^__^