langzaam maar zeker ontglipte je ons
langzaam maar zeker
ontglipte je ons,
werd steeds minder lichaam,
enkel glimlach en traan
uit ogen die keken
al over de grens
en toen moest je gaan.
ik wist niet
dat dood
zo zachtjes zou komen,
zo wezenlijk vredig,
geen sprong in de diepte
maar meer een verglijding,
een zachtjes wijken.
even mochten wij nog
in jouw vrede verblijven,
toen moesten wij terug,
terug naar het leven,
wat pijn deed.
de diepte die gaapte
aan onze kant
liefs, Karense
ontglipte je ons,
werd steeds minder lichaam,
enkel glimlach en traan
uit ogen die keken
al over de grens
en toen moest je gaan.
ik wist niet
dat dood
zo zachtjes zou komen,
zo wezenlijk vredig,
geen sprong in de diepte
maar meer een verglijding,
een zachtjes wijken.
even mochten wij nog
in jouw vrede verblijven,
toen moesten wij terug,
terug naar het leven,
wat pijn deed.
de diepte die gaapte
aan onze kant
liefs, Karense
Reacties op dit gedicht
| chris: | Zondag, januari 13, 2002 15:14 |
| slik slik wat een mooi gedicht zeg kuzzzzzzzzzzzz |
|
| snellinx evy: | Zaterdag, januari 12, 2002 19:32 |
| ik weet niet wat het is om iemand langzaam af te geven,ik ken alleen de pijn van een plotseling verlies, maar troost je in de gedachte dat je nog hebt kunnen zeggen hoeveel je van haar hield.......eefkexxx | |
| The Oracle: | Zaterdag, januari 12, 2002 19:09 |
| Wow, heel mooi en herkenbaar verwoord! Prachtig gedicht! The Oracle |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Karense | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 12 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||