Ooit.
’S Avonds
Geschreeuwd.
Mijn schreeuw
Verdwaalt
In mijn hoofd
Daar
Waar mijn gedachtes
Hem ontvangen
Met openarmen
Hem laten stikken
En hij verdwijnt.
Spoorloos
’S Nachts
Gehuild.
Tranen gelaten
Gedoemd
Om te vergaan.
Versmelten met mijn huid
Worden gevolgd
Door meer
Zijn beschermers
Gestorven
Op de grond.
Een lach
Verwelkomt
De nieuwe zon.
Met mijn masker
Verwelkom
Ik de mensen
Die mij meesleuren
Door de dag
Zodat ik ooit
Weer eens echt
Lachen mag.
Geschreeuwd.
Mijn schreeuw
Verdwaalt
In mijn hoofd
Daar
Waar mijn gedachtes
Hem ontvangen
Met openarmen
Hem laten stikken
En hij verdwijnt.
Spoorloos
’S Nachts
Gehuild.
Tranen gelaten
Gedoemd
Om te vergaan.
Versmelten met mijn huid
Worden gevolgd
Door meer
Zijn beschermers
Gestorven
Op de grond.
Een lach
Verwelkomt
De nieuwe zon.
Met mijn masker
Verwelkom
Ik de mensen
Die mij meesleuren
Door de dag
Zodat ik ooit
Weer eens echt
Lachen mag.
Reacties op dit gedicht
| SilentVoice: | Dinsdag, november 21, 2006 17:42 |
| lachen mag, zeggen ze ik denk eerder lachen MOET, je moet vrolijk zijn Niet eerlijk.. Veel succes, mooi geschreven en luister alleen naar jezelf:) |
|
| LeNa_44: | Dinsdag, november 21, 2006 17:38 |
| heel mooi,herkenbaar,hou vol,ooit zal je terug kunnen lachen,en als het vandaag niet lukt,geef ik je een stukje van mijn geluk,samen komen we wel er wel door.Sterkte en liefs xxx Lena | |
| cosmicdoom: | Dinsdag, november 21, 2006 17:28 |
| rakend mooi , groetjes Jurgen | |
Over dit gedicht
| Auteur: Evannah Una Brianna | 
|
|
| Gecontroleerd door: Marina | ||
| Gepubliceerd op: 21 november 2006 | ||
| Thema's: | ||