Beste vriend,
waaraan heb ik dit verdient?
Wat heb ik verkeerd gedaan,
dat je me liever niet meer in je buurt hebt staan?
Ik zou je zelfs beliegen wanneer ik zeggen zou,
dat wanneer ik je zie,
je niet om de hals zou vliegen.
Tot mijn grote spijt,
wil ik via dit schrijven mijn gevoelens voor je kwijt.
Ik kan ze moeilijk onderdrukken,
met de beste wil van de wereld zou dat niet eens lukken.
Want mijn verstand en mijn hart,
staan al een tijdje los van elkaar,
ze staan en handelen appart.
De ene zegt zus, de andere zo.
Wat mond en verstand zeggen,
kan het gevoel in mijn hart vor jou niet eens uitleggen.
Maar zelfs dat laat je niet meer toe.
Ik word het wachten toch zo moe!
Het wreed me op vanbinnen,
want in je ogen lees ik andere dingen.
Ik durf je zelfs niet mijn liefde verklaren.
Mijn wereld staat echt op zijn kop en jij zegt nu; "Stop".
Ben ik nu voor jou een gevaar?
Jij doet alsof er niets is gebeurt.
Maar ik kan het niet van me afzetten,
het is best moeilijk dat geef ik toe, ik gaf je heel mijn hart.
Waarom hebben we dan toegegeven?
Konden we beide de verleiding niet weerstaan?
In jou ogen hebben we iets stoms gedaan.
Voor mij een mooi moment.
Jij zegt; "Je hebt je vriendin bedrogen"
En ik?
Ik heb je mijn ware gevoelens voor jou voorgelogen!
Het verlangen naar het onbekende, het onbereikbare, naar jou.
Is dit nu zo raar?
Is dit dan geen liefde die ik voel?
Zoveel vragen in mijn hoofd waar ik géén antwoord op heb.
Jij bouwt nu een muur om je heen, met een grote diepe gracht.
Jij hebt nu de controle, de macht!
Kon ik maar kijken in je hart,
op dat plekje voor mij appart.
Dat je toont wie je echt bent, je kwetsbaar openstelt,
echt vertellen wat je voelt.
Je weet goed wat ik bedoel.
Ik durf je dit zelfs niet op te sturen,
want dan weet ik dat onze vriendschap ook niet lang meer zal duren.
Dan ben ik je heemaal kwijt en dat wil ik niet!
Dan blijf ik maar alleen met mijn stille verdriet!
Mijn onbeantwoorde vragen zullen na verloop van tijd wel slijten,
al is het stap voor stap.
Neen! Die ene avond met jou was geen grap.
Ik weet soms niet hoe ik verder moet.
Maar toch zal ik een keuze moeten maken.
Ik zou het willen schreeuwen van de daken hoeveel ik wel van je hou.
Maar wil jij dit wel horen?
Ik moet je stilaan laten gaan en met mijn honger naar meer,
alleen verder gaan.
Verder gaan met mijn eigen leven.
Hoe,wat,waarom,wanneer?
Het zal zijn voor een andere keer.
Het zal zijn voor in een ander leven.
Weet dat het plekje in mijn hart voor jou blijft,
heel appart.
Ik heb het aan jou gegeven voor heel je leven.
pluimpje1