jij, mijn lichtpuntje «3
Ik was duister, stil en somber
Niks kon ik toen nog helder zien
Ik kon niet meer eten, niet meer slapen
Niet meer leven ook, misschien
Maar toen kwam jij,
lichtpuntje in het duister
Je gaf om me en gaf me steun
Door jou negeerde ik het geluister
Het geroddel en gekreun
Jij leerde me hoe je moest leven
Hoe je gelukkig moest zijn, bovendien
En door jou echt waar,
Heb ik, het licht gezien...
Dankje (: «3
Reacties op dit gedicht
| Eowen: | Dinsdag, november 28, 2006 13:08 |
| Mooi, na afloop zei ik bij mezelf van "wouw" omdat het zo mooi was. xx-eowen-xx |
|
| -justleavemealone-: | Vrijdag, november 24, 2006 15:35 |
| heej, dat is egt heel lief van de gené en oowk een heel mooi gedicht...trouwens die andere oowk hoor:$kwas dat alleen vergete te typen:$maar egt ze zyn egt heel mooi...het is fyn als iemand je helpt...met een goede vriendin kom je er altyd eerder en ik weet het... liefs mij |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mayrose | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 22 november 2006 | ||
| Thema's: | ||