De sofisten kwijlden vampiristisch
in hun egocentrisch orgasme
zie ze tesamen lenninistisch verblijd
in hun wankele zedentrein die slechts
de afgrond in verdient te beuren
en het enige wat ze nog kunnen
is leren zwijgen tot in het oneinde

eens waren zij nog
naief en ethisch rein
tot een maanzaad denker
hun hart verkrachtte met
een antifonische wijs

shizoide doen zij niets
dan verspreken zij zichzelf
knauwelend post morbide
een zwart gat in uniciteit

vierdelige monden
laten blakerige wenken
meer blikken die buigen
over hetgeen hun brein
aan Nietsches hapklare
zondebrokjes gedijt

de zon gelooft nog steeds
meer dan zij ooit kunnen
als ze kafkaistisch aftrippen
vergaat hun vegrate geweten
aldra octomorfisch in het
geest verbleekte paradijs

het post traumatisch landschap harmoniseert
herinnert waar zij allen zijn geweest
ligt het er rigidieus bezaaid met
platonisch plagiaat en de wind slechts
fluistert een transtemporale toon

Voor jullie zijn geen doodskisten bestemd
hout is er aan versplild
en ook de regenwouden wenen
van jullie soort zijn er teveel
pacifistisch verbast geweest

De grote leider heeft het geweten,
jullie zijn verleefd en nooit vrij geweest
en als ze het horen klinkt
als uit een glorieus engelen koor

ergo het hout dat heeft,
maar vraagt God de mens
niet te leven