Vannacht verscheen je weer
in mijn eerste droom.
Gekleed in ragfijn zijde
Getooid met een onzichtbare kroon.
Je sprak weer met een fluwelen stem
en keek mij doordringend aan.
De woorden hoorden mijn oren niet
maar spraken mijn hart rechtstreeks aan.
En toch was jij die lieve vrouw
waarmee ik opsta uit het bed.
Jij hebt mijn hele wezen
reeds jaren in vuur en vlam gezet.

Ooit beloofde ik tot de dood ons scheidt
Wel ik wil daarna zeker verder gaan.
Waar of hoe dat weet ik niet
Maar al mijn krachten spreek ik aan.
Hoe kan een man nu meer gaan houden
van een vrouw, die zijn moeder niet is.
Vanwaar die zelfde bloedstroom.
Datzelfde verlangen naar gevangenis.

Er zijn zoveel mysteries in dit leven
maar het grootste is de liefde wel.
Onverklaarbaar, maar zichtbaar
in vrolijkheid, kommer en kwel.
Bereid om voor elkaar te sterven
als de ander niet meer kan.
Genieten van het gewone leven
waaraan hij of zij niet meer deelnemen kan