Daar zit ik dan s'avond's alleen...
Helemaal alleen in m'n kamertje...
Na te denken over mijn leven...
En me af te vragen...
Waarom moet ik juist dit leven hebben?...
Waarom het nooit even mee kan zitten?...
Daar zit ik dan...
Bij vrienden thuis en zie hoe ze met hun ouders omgaan...
Zo vredig en zo gezellig...
Waarom is dat niet aan mij besteed??...
Constant vraag ik me dat af...
Waarom???
Had ik maar zo'n leventje...
Even nergens naar kijken en lekker lang leve de lol...
Zonder ff overal naar te kijken...
Schijt aan alles te hebben...
Waarom kan ik dat niet?...
Omdat het niet aan mij besteed is...
Gedwongen om zo vroeg volwassen te zijn...
Niet van me jeugd te kunnen genieten...
Altijd maar overal rekening mee moeten houden...
Altijd die zorgen en onzekerheid...
Had ik maar een ander leven denk ik dan...
Maar dan kijk ik in de spiegel en denk ik...
Ik heb het wel mooi voor elkaar...
En heb laten zien dat ik het alleen kan...
En dat kan niet iedereen zeggen...
Totdat ik dan weer een telefoontje krijg...
En al mijn zelfvertrouwen weer
in de grond word geboord...
Nooit kan ik een keer iets goed doen bij hun...
Nooit een keer een compliment...
Goh wat doe je het goed!!!...
Moet het maar net van je ouders hebben denk ik dan...
Nooit een keer een knuffel...
Of dat er word gezegd:Ik hou van je...
Daar zit ik dan...
In diepe tranen...
Te denken heeft het nog wel nut om te leven...
Ik kan toch nooit iets goed doen...
En dan bel ik naar een vriendin...
En dan maar hopen dat zij me kan bedaren...
Niemand zal ooit begrijpen wat ik meemaak...
Ze kunnen wel zeggen:ik snap het,ik begrijp je...
Maar dat kan je niet...
niemand weet hoe ik me voel...
En dan raap ik me eigen maar weer op...
En ga weer vol moed er tegenaan...
Afwachtend...
Wanneer ik weer onderuit word gehaald...