De grijze plaatjes getuigen vals
van buigend gelach en de vlucht
op open zeeen, daar waar de zeilen
bol staan door één lange ademtocht
Mijn witte kijkers liegen uit angst
dat de hitte niet van mij komt
de wollen deken me meer verwarmt
dan je armen me omhelzen kunnen
De rode gloed ebt weg, als vloed
wanneer de maan het licht van de zon
niet meer absorberen kan, ik me niet verlies
in een kus op lichte vleugelveren
Weer vereer ik de vrijheid die ik had
blaas in de rooksignalen van de brand
die je stichtte en welke onblusbaar
mijn groene vingers heeft verwoest
Ik verlang naar de fotosynthese van mijn hart