depressie
huilen zonder een reden
woede uitbarstingen zo zwaar en wreed
datgene dat ik altijd hem vermeden
ik breng men vrienden erdoor in leed
roepen tegen mezelf van dit of dat
zonder eigenlijk te beseffen dat ik tegen mezelf praat
op die momenten ben ik het leven gewoon even zat
en wil ik dat die doem denkerij me eindelijk met rust laat
mezelf haten omwille van weet ik veel
boos zijn op dingen die er niet zijn
zoeken naar dat kleine deel
en eigenlijk zoek ik naar de pijn
vreemd hoe een depressie in zijn gang gaat
soms kan je het echt niet meer aan
maar waar het dan op die moment op staat
is dat je recht in je schoenen moet staan
woede uitbarstingen zo zwaar en wreed
datgene dat ik altijd hem vermeden
ik breng men vrienden erdoor in leed
roepen tegen mezelf van dit of dat
zonder eigenlijk te beseffen dat ik tegen mezelf praat
op die momenten ben ik het leven gewoon even zat
en wil ik dat die doem denkerij me eindelijk met rust laat
mezelf haten omwille van weet ik veel
boos zijn op dingen die er niet zijn
zoeken naar dat kleine deel
en eigenlijk zoek ik naar de pijn
vreemd hoe een depressie in zijn gang gaat
soms kan je het echt niet meer aan
maar waar het dan op die moment op staat
is dat je recht in je schoenen moet staan
Reacties op dit gedicht
| sleepless: | Woensdag, januari 16, 2002 22:36 |
| Trek je stevigste schoenen dan maar aan, en vertrappel die depressie. Sterkte. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mistory | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||