Alweer
...
Alweer
Onschuldig reisje met de trein
genietend van het buiten achter glas
vond die vent het ook erg fijn
weerloos als ik was.
terug van weggeweest
in het vertrouwde hart van mon petit ami
vierde ik van binnen feest
voor ’t laatst vervuld van pure nostalgie.
maar die overvolle coupé
waarin ik en hij het enige leven scheen
die overvolle coupé, waarin 'opeens'
iedereen een hartstilstand beleefde, neen
dat kon mijn bekraste netvlies nimmer wissen.
Hij, de heer
met de handtastelijke streken in z’n zak
vergeet ik ook nooit meer
hij maakte mij één bang wrak.
zeker, ik had moeten slaan
of gillen, in ieder geval
zijn natte lippen ontwijken, geen ontreddering laten blijken
maar ik bleef daar maar verstomd staan
wachten tot-ie eindelijk weg zou gaan…
Reacties op dit gedicht
| Lip: | Zondag, november 26, 2006 18:40 |
| Wauw.. Heel mooi. En Sadje heeft gelijk, geef jezelf nooit de schuld van dit alles! Liefs, Lip |
|
| MayadeBij*: | Zondag, november 26, 2006 16:45 |
| Daar heb je van die handige schok-apparaten voor (o.a.) (of traangas.. werkt prima.. heb het op mezelf eens uitgeprobeerd in een afgesloten ruimte.. de tering.. best bruut hoor) ;) kus. | |
| sadje: | Zondag, november 26, 2006 16:40 |
| prachtig! mooi verwoord! maar geef jezelf nooit de schuld van dit alles! veel liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Jusst. | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 26 november 2006 | ||
| Thema's: | ||