Wat heb ik nu weer misdaan?
Mama, zeg het me
want ik zelf weet het
niet meer!
Je wordt boos om
het minste,
om de belachelijkste
redenen.
Maar onder je woede,
zit verdriet,
verdriet om
papa.
Verdriet om alleen achter
te blijven.
Ik snap je
verdriet.
Ik heb er zelf ook
verdriet om,
niet te weten hoelang
hij nog heeft.
Maar praat erover,
het doet goed.
Je bent niet de enige
met verdriet.
Ik weet hoe moe
je bent,
hoe je het soms niet meer
ziet zitten.
Al ben ik je
dochter,
je kunt het me
vertellen.
Ik ben voor jou dan
misschien pas 18,
maar ik begrijp meer
dan je beseft.
Mama, praat!
Of je gaat eraan
onderdoor.
Dan verliezen we
niet alleen onze vader,
maar ook onze moeder.