ik zo alleen hier en jij zo alleen daar,
eens waren wij een mooi paar,
helaas moet ik nu de hoop op gaan geven,
want jij wilt niks meer met mijn delen..
ik doe geen moeite meer voor jou,
ik geef het op.
onze relatie is kapot!
ik zwaai je uit en kom je eens weer tegen,
maar dan wel in het heden,
want onze toekomst heeft hier zijn stop gevonden
en nu hoop ik ook niet meer op wonderen
k zwaai je uit met een gebroken hart,
er is niets wat de pijn nu verzacht....
weg is onze liefde...

de liefde die wij voor elkaar voelen,
gaat nooit voorbij,
er is teveel gebeurt,
dat gebeure zorgt er voor dat we niet meer bij elkaar zijn...
en dat mij veel pijn.
kon ik de tijd maar terug draaien,
naar dat we weer gelukkig zijn...
gelukkig zijn met elkaar...
het is raar maar het is waar,
want ik houd van jou,
en wil nog steeds met jou verder gaan!
maar helaas maakte jij een keuze voor ons allebei,
wij gaan nooit meer gelukkig samen zijn...

toch blijf ik hopen,
dat ik je ooit weer tegen kom,
en dat we opnieuw kunnen beginnen...!
om alle schaden in te halen,
en om nooit meer te falen...!

ik hou van jou,
en jij houdt van mij...
waarom heb jij de keuze nou gemaakt?
om alleen verder te gaan?


(geschreven door mijn moederen een beetje door mij ;)...)