winterstrelingen
Je bent zoveel mooier
door de winterstrelingen
die aan mijn vingers
zijn vastgelijmd.
Het blijft wel schattig
hoe het vriespunt
slingert aan je
roodgerilde neus
voor het al even snel
wordt opgesnoven
met vaag,
een sterrengeur.
Maar het masker
laat amper een stem
doordringen, een zucht.
En ik weiger de stiltes
te behouden.
Want sneeuw zal ooit
jouw schijngezicht breken.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, november 27, 2006 22:50 |
| tegenpolen van kou kan ik trotseren, nauwelijks hoef ik mij te verweren in de striemend gestaalde vlagen storm op harde gronden, zij zijn mij alom vertrouwd, roepen geen gedachten geen verwachting geen vragen op, maar die streling eens die zo zacht als sneeuw op mij neer kon dalen, het haalt mij telkens terug en armt mij, warmt mij open en dan hans |
|
| Templar: | Maandag, november 27, 2006 21:18 |
| heel goed | |
Over dit gedicht
| Auteur: *zwarte schaduw* | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 27 november 2006 | ||
| Thema's: | ||