Tussen hemel en aarde

En ik sterf, een duizend geboorten –in een golf van woede omdat doodgaan er niet in zit voor me, maar alles eindig is, al is het nooit op het juiste moment. Jij ging te vroeg en het bed was leeg, gevuld met kille herinneringen, zelfs de dekens beschermden niet tegen de demonen.Wat ik droomde noemde men al eeuwen een nachtmerrie, die stormend over me heen galoppeerd, en weerstand bieden kan ik niet

Ze walst over me, zoals jij dat altijd deed, als een ware nachthengst met ogen vol vuur, al leek het altijd dat je hele lichaam straalde en de zon niet alleen in je haren zat. Dát en dat alleen, liet me weten dat ’s nachts de lampen doven maar de lichten des te feller branden, omdat onze lichamen meer zagen dan onze ogen en mijn ziel bij je hoorde, als het condoom dat altijd ontbrak

Want niets, niets lief, stond tussen ons in. Nu vaar jij op woeste winden, en ik, ik verlang slechts naar het eind van mijn dagen. Niet omdat ik verwacht je dan weer in mijn armen te sluiten, maar omdat niet zijn beter is dan zonder je.

Laat het leven niet tussen ons staan

Geschreven door

Panta Rhei

Reacties op dit gedicht

Panta Rhei vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

lexx:	Dinsdag, februari 06, 2007 20:52
Dank je, :) heerlijk je eerlijkheid hier en daar even aan de beademing moet kunnen .. adembenemend nietwaar?! je schrijft ook meer dan geweldig en zal je ook blijven lezen ben nu eenmaal dol op hoge kwaliteit :P kus

Peerke_x:	Woensdag, november 29, 2006 18:55
wauw prachtig gewoon kus&knuf/fijne avond

Laura Luijkx:	Dinsdag, november 28, 2006 21:40
Wauw, gewoon wauw!

H.J.:	Dinsdag, november 28, 2006 20:41
Heftig mooi. liefs

Over dit gedicht

Auteur: Panta Rhei
Gecontroleerd door: maria
Gepubliceerd op: 28 november 2006
Thema's: [Verhalen] [Relatie]