het tuinpad
Van de laatste bramen maakte ik jam
en ik mijmer veertig jaar moestuin
hoe je vijf gezinnen van groente voorzag
een grootte liefde ligt nu in puin
de coniferen uit zaadjes verkregen
je klompen stille getuige van het geheel
naast de zakjes witte bonen… pootgoed
nooit was de moestuin jou teveel
waar nooit een onkruidje was te vinden
je kasje met de zure druiven staat nog
al je potjes en bakjes met kweeksels
ging verloren ‘t afgelopen jaar….en toch
nooit zal je meer het tuinpad belopen
genieten van je overvolle pruimenboom
tussen wortels en sperziebonen kroop je
op je knieën op het land van mijn oom
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Woensdag, november 29, 2006 19:36 |
| zachte herinneringen liefdevol beschreven...koesteren...ook jouw mooie gedicht ! liefs, kerima ellouise |
|
| erje: | Woensdag, november 29, 2006 18:52 |
| herinneringen blijven en ook zullen er weer pruimen aan de boom komen en een ding is zeker onkruid zal nu welig tieren liefs erje | |
| conan: | Woensdag, november 29, 2006 15:37 |
| met liefde en smaak geschreven ;-) liefs conan |
|
| Windwhisper: | Woensdag, november 29, 2006 15:17 |
| en toch zal hij er te vinden zijn, genietend van de natuur en een kijkje nemend bij jou, liefs Cobie. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: remie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 29 november 2006 | ||
| Thema's: | ||