Zoveel nachtmerries,
Een trauma opgelopen door separeren
Dat is wat ze zeggen,
Maar het verdriet en de angst valt niet uit te leggen

Ik ging 'vrijwillig' mee lopen
Richting de isoleercel,
Maar ik wilde en kon het niet
Ik moest dood,

Ik probeerde weg te rennen in het halletje
Maar ze renden mee, pakten me vast
Kneiterhard, en het deed zoveel lichamelijke pijn
Maar nu blijft de geestelijke pijn er zijn

De pieper ging, er kwamen 8 mensen om me heen staan
Gingen op mijn armen liggen, op mijn benen, en hielden mijn hoofd vast
Ze rukten de kleren van mijn lichaam af,
Klapten mijn benen dubbel zodat ik ze niet achterna rennen kon
En daar blijf ik dan liggen als 'straf'

Tranen begonnen dan te stromen,
Want het enige wat ik wilde is naar de trein
Mezelf bevrijden van de pijn
Die er al 4 jaar keer op keer bleef zijn

En op mijn nieuwe behandel afdeling
Had ik gezworen om nooit gesepareerd te worden
En wat gebeurt er, ze pakten me weer vast
Omdat ik zonder dat ik het door had
Alweer de controle verloren had

Met zweethanden werd ik er heen gebracht
En ik bleef maar schreeuwen, ik was als de dood
Schoppen en slaan tegen de muren toen ik alleen was
Omdat ik alweer naar de dood had getracht


En nog steeds zoveel nachtmerries
Zo'n trauma, ik zou graag willen weten
Of er andere mensen zijn, die mensen kennen
Die dit hebben mee gemaakt of zelf hebben mee gemaakt
En ik zou daar graag mee willen mailen..