Triest
Triest,
In het allerdiepste dal van ellende
verrijzen naast mij bergen van droevenis.
Mijn leven van nu, een grote bende
Al wat ik ken is een knagend gemis.
Geen lieve fluisterende woordjes in mijn oor
geen schouder....
Geen tastende handen over mijn lichaam
Hier ben ik nu,tussen al mijn geliefden, totaal alleen.
Er is geen troost meer te vinden,
de woorden van hen:Jij mooie vrouw, jij vindt iemand weer
Nietszeggend klinken ze in mijn oren.
De dood, mag mij komen halen,
slechts zijn roepende stem wil ik nog horen.
In het allerdiepste dal van ellende
verrijzen naast mij bergen van droevenis.
Mijn leven van nu, een grote bende
Al wat ik ken is een knagend gemis.
Geen lieve fluisterende woordjes in mijn oor
geen schouder....
Geen tastende handen over mijn lichaam
Hier ben ik nu,tussen al mijn geliefden, totaal alleen.
Er is geen troost meer te vinden,
de woorden van hen:Jij mooie vrouw, jij vindt iemand weer
Nietszeggend klinken ze in mijn oren.
De dood, mag mij komen halen,
slechts zijn roepende stem wil ik nog horen.
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, november 30, 2006 14:14 |
| Droevige verwoorde eenzaamheid. Liefs en mijn omarmende genegenheid, sunset |
|
| Windwhisper: | Donderdag, november 30, 2006 08:33 |
| Droevig dit, probeer die bergen te beklimmen, als je dan aan de top staat, wil je misschien niet meer dood. kus en knuf |
|
| fran92: | Donderdag, november 30, 2006 07:35 |
| pijnlijk droef dit sterkte! ik sla mijn armen om je heen liefs fran92 |
|
| nissa: | Donderdag, november 30, 2006 00:47 |
| ey, ik herken me er direct in hoor in je gedichtje. kort en bondig gesproken, echt diepgaand. echt mooi. xx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: elisabeth57 | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 30 november 2006 | ||
| Thema's: | ||