Dus ik zit hier op mijn kamer
Al uren lang.
Denkend aan waarom dit niet anders kan.

Ik snap niet waarom dit zo ver
kon komen.
Of wat ik had moeten doen om
dit te kunnen voorkomen.

Ze zeggen voorkomen is
beter dan genezen.

Maar de kans om te voorkomen
hebben ze me niet echt gegeven.

Denkend zittend met een traan
denk ik hoe haal ik me hier vandaan.

En wat heb ik toch zo verkeerd gedaan?
Ik vraag me af of dit nooit stopt.

Want ik krijg altijd een
mes in mijn rug.

Want als er dan wat lukt of goed gaat
is het net of ik het met een hamer altijd
weer moet kapot slaan.

Het is hier donker.
Het is hier still.
Is dit nu wat ik wil?

Waarom moet het allemaal
zo gaan ?
waarom kan ik dit niet verslaan
en soms ook niet aan ?

Duizend vragen blijven onbeantwoord
maar dat zijn ook de vragen
waar een mens gek aan word .

Mischien gebeurt dit alles
met een reden en mag ik
gewoon de antwoorden niet weten.

En als ik ze is 1 min zou
mogen weten.
Denk ik dat
ze me het zo vlug mogenlijk
zouden laten vergeten.

Er is een reden om bij alles stil te staan.
Er is een reden om door te gaan .
Er is een reden om graag te zien.
Er is een reden om te denken.

Er is een reden voor alles
wat er gebeurt.
Maar wat we niet mogen vergeten is
dat die reden nooit word meegegeven.
Om dat het nog ingewikkelder zou zijn
om te leven ...

Geef me je hand
geef me je ziel
geef me je pijn
geef me alles dat negatief is.

Want voor jou wil ik er graag zijn
Omdat ik weet op een dag worden jou
wonden geheelt.

En vergeet je dat we dit verdriet
ooit samen hebben gedeelt.

Maar vergeet 1 ding niet.
IK hou van jou ookal doe je me
verdriet.
Voor altijd zullen we
samen zijn in dit leven.
Vraag mij alles dat je wil weten.
vraag mij alles om te doen.

IK zal het proberen met hart en ziel.
maar vraag me nooit om afscheid van
jou te nemen want dat doe ik NIET!!

Dat is iets wat je kan vergeten
want we zijn hier samen voor een
reden...