Jij was mijn oma, zoals jij was niemand. Jij was op je eigen manier charmant.
Je was een persoon vol met liefde voor iedereen, elk mens in het algemeen.
Zelfs nu nog steeds, doet het Pijn. Het feit dat je niet meer bij me kan zijn.
Ik mis je elke dag, je woorden, je gebaren, Nu is je geest ergens aan het rond dwalen.
Soms rij ik nog langs het verzorgingstehuis waar je overleed, dan krijg ik herinneringen, die me zowel pijn als vreugde geeft.
de tijd die ik met je doorbracht was moeilijk en pijnlijk, maar de tijd die ik had was mooi en plezierig tegelijk.
Toen ik daar stage liep, zat ik vol verdriet. het was al in de eerste week van mijn stage dat je me verliet.
Niet op een nare manier van verlaten, maar een schitterende manier op het leven na te laten.
Een mooie dood waarover je nu nog steeds kan Napraten.
We konden er allemaal bij zijn, de tijd ging zo snel als een trein.
Ik hielde me groot, maar voelde mij erg klein.
de manier waarop je ging was wel fijn. Je had hierdoor minder pijn.
het laatste wat je riep is: "Ik hou van Jullie allemaal"
Dat sloeg bij me in als een donderstraal.
Zo ontroerend, zo Mooi, ik heb er gewoon geen woorden voor.
daarna mompelde je: " ik ga lekker doezelen".
het was 17 minuten over 5, en daar lag alleen nog maar een levenloos lijf.
Nu een jaar en een paar maanden later, ben je nog steeds in mijn leven.
In mijn herinneringenen, in mijn gedachten, dat kan mijn pijn nog verzachten.
Maar nog steeds wou ik je hier bij mij, maar je bent nu vrij.
je bent en blijft voor mij een enorme kei.
Een speciale familielid, die ik mijn hele leven aanbid.
Je zit lichamelijk op mij en geestelijk in mij en dat blijft mij altijd bij.
Liefs Ryanne, Je klein dochter die ongelooflijk van je houdt.