de gangen van mijn ziel
Ik ben verdwaald in de gangen van mijn ziel
Ik ben mijn plattegrond kwijt
Een traan van verdriet drupt naar beneden
En zorgt dat mijn ziel in tweeen splijt
Handen strekken zich naar me uit
En ik probeer ze te pakken
Ik schreeuw van angst
En plotseling lijk ik tegen de grond te smakken
Ik durf niet op te staan
Ik voel ergens pijn
Na een tijd kom ik toch maar omhoog
Maar val in een enorm ravijn
Het laatste restje leven vloeit uit mij
Ik ben zo goed als dood
Was er maar iemand
Die mij zijn hand aanbood...
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: lovertje | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||