Dementie.

Gisteren morgen om zes uur ging de wekker af.
Ik was me kleed me aan en loop zachtjes de trap af.
Mijn werkdag begint om zeven uur.
Ik stap in mijn auto achter het stuur.

Op mijn werk heerst nog alle stilte van de nacht.
Er is een bewoner al wakker die rustig wacht.
Hij kijkt me aan en zegt “hee kom eens even naar mij”
Als ik naar hem toeloop staat zijn gezicht blij.

Ik heb vannacht hier mogen slapen.
Maar thuis zit mijn moeder bij de deur te waken.
Vertel mij eens waarom ik hier in deze stoel zit.
En zijn gezicht kijkt nu heel sip.

Ik ga naast hem zitten en pak zijn hand.
Hij begint te huilen en vraagt wat is er met me aan de hand.
Wie ben ik en waar is mijn moeder naar toe gegaan.
Hij laat zijn hoofd hangen en zakt weer weg in zijn eigen bestaan.

Na een paar minuten kijkt hij me aan.
En meneer gaat staan.
Kom zegt hij tegen mij.
Breng me naar huis dan is mijn moeder ook blij.

Ik vertel hem rustig dat hij bij ons mag blijven.
En dat hij van mij een lekker kopje koffie zal krijgen.
Hij begint te lachen en pakt me vast bij mijn hand.
En dan roept hij wat is er met me aan de hand.

Help me herinneren wie ik ben.
Zorg dat ik mezelf weer ken.
Ik vertel hem zijn leeftijd en zijn naam.
Hij zegt dan zal mijn moeder niet meer bestaan.

Meneer kijkt me aan en laat al zijn emoties gaan
Hij zegt ik weet het weer mijn geheugen laat me in de kou staan.
Na een paar minuten intens verdriet.
Zakt hij weer in zijn wereld waar hij niemand ziet.