Ik zie de rook als nevel hangen
boven velden groen, besmeurt
de veile stank, de afgerukte armen
en het karmozijn dat bruin verkleurt

Ik zie het kruit de huid verbranden
de holle ogen, ‘t bleek gelaat.
hoor de stem niet langer spreken
van de kameraad die sterven gaat

het tafereel blijft op mijn netvlies branden
vervormt mijn geest, totaal verwezen
afwezig traag in kunstig surrealisme
op de velden van de dood verrezen.

Door een man niet alleen te dragen
wordt de waarheid ondragelijk leed en pijn
van verlies van zoveel moedige vermoeide zielen
en de dood…hun kroondomein


Xxxjes **CaRr**