Ik weet niet wat ik ervan moet denken.

Die woorden die je zegt.

Het voelt net of jouw gevoelens mij wenken.

Je hield je groot, maar toch kwam het uit.

Dat je gevoelens voor mij, helemaal niet weg zijn.

Dat je me nog wel mist.

En dat doet je nog wel pijn.

Maar we kunnen de tijd niet terug draaien.

Misschien waren we wel gemaakt voor elkaar.

Maar dat zullen we nooit weten.

Want we leven niet meer met mekaar.

En ik weet, dat is moeilijk.

Maar jij kan me ook eigenlijk niet meer vertrouwen.

Dat zeg je tenminste, het zou moeilijk worden.

Om dat weer samen op te bouwen.

Wat “ik” weggegooid heb.

Misschien komt het wel weer goed.

Is het niet nu, maar over een aantal jaar.

Dan lopen we elkaar toevallig tegemoet.

Wie weet wat er dan gebeurd.

Maar je moet weten.

Ook ik heb het moeilijk.

Ik kan jouw ook niet zo makkelijk vergeten.

Je bent en blijft toch mijn eerste echte liefde!!!!