Van vlinder naar kraai naar rups
Samen
waren wij aan het vliegen
aan de
helder blauwe lucht
De sterren
die wij zagen
schitterden aan de hemel
en gaf ons
intens geluk
Totdat
er geen sterren
meer aan de hemel waren
het geluk vloog ver weg van mij
want jij ging
een eindje van mij weg...
Ik vloog alleen
en kwam door jou
terecht in een oorkaan
Oorkaan
die jij
veroorzaakt had
door met een kraai
een stukje te vliegen
Te laat zag je
wat voor ongedierte het was
en vloog je
terug naar mij...
Maar
ik ben geen vlinder meer
ik ben nu
een lelijke rups
Verschuilend
in mijn coconnetje
wacht ik totdat jij de kracht hebt
mij eruit te halen
en ik weer kan vlinderen
Reacties op dit gedicht
| Steven Vermeulen: | Vrijdag, januari 18, 2002 16:28 |
| weet je, een orkaan duurt niet eeuwen, eens gaat de storm liggen, en kan je weer met een schone lei beginnen. | |
| Hans Winter: | Donderdag, januari 17, 2002 14:55 |
| In wezen gebruik je een sprookjesmotief, de geliefde die tot leven gekust wordt na het doorstaan van een tijd vol ontberingen. |
|
| sweety538: | Woensdag, januari 16, 2002 20:17 |
| deze had ik gelezen via msn..... don't know what to say about it..... Je zult hopelijk snel weer vlinderen!!! hou van je kus liefs yemi |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vlinder538 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||