‘Laat het zitten, laat het gaan,
doe gewoon net alsof het nooit heeft bestaan!’

Luid en duidelijk, dit advies heb ik gekregen…
Dat wil niet zeggen dat ik me hierin kan vinden of hiertoe in staat ben…
Want ik wil nog steeds graag bij je zijn, ondanks dat ik mij verzet ertegen…
Hoe kan ik dat doen als ik weet dat ik uiteindelijk terug naar jou toe ren…
Ik wil jou toch nog helemaal kwijt of missen in mijn leven…
Ondanks de tranen, de teleurstellingen of de pijn…
Toch geloof ik in jou, door mooie momenten die je mij hebt gegeven…
Ik kan je niet vergeten omdat ik stiekem bij je wil zijn…



‘Je weet dat dit alles behalve goed voor je is,
doe het voor jezelf, verbreek deze verbintenis!’

Ja, andere mensen hebben gelijk, dat weet ik al te goed…
Maar ik kan je niet loslaten, ik ben er niet toe in staat…
Deze zwakte, het iedere keer toegeven… je hebt niet half door wat dat met me doet…
Of hoezeer ik er van baal wanneer mijn verstand mij weer verlaat…
Het liefst zal ik jou ook kwijt willen, uit mijn leven, gevoelens en gedachten…
Alleen als ik je aankijk.. dan voel ik mijn gedachten langzaam verdwijnen…
Snap ik niet hoe men jou vergeten van mij kan verwachten…
Het moment waarop mijn verlangens mij overnemen door zichtbaar te verschijnen…


‘Hij maakt je kapot, gaat door tot jij jezelf helemaal kwijtbent,
leef voor jezelf, en niet voor hem en een mooi moment…’

Bah, het klinkt zo wijs, het is zo de waarheid…
Het is beter, ik ga het deze keer echt proberen…
Wat je dit keer ook zegt, hoezeer alles je ook spijt…
Ik kom nu voor mezelf op, ik ga mezelf hier tegen weren…
Het wordt ongelofelijk moeilijk, het wordt ongelofelijk zwaar…
Ik ga ervoor, het eindresultaat, gelukkig en bevrijd zijn…
Niet langer een vriend, een potentiële partner of een minnaar…
Slechts een herinnering aan geluk maar ook aan pijn