Als een berg met dozen die stuk
voor stuk tot aan de nok toe
gevuld zijn met volgeschreven papiertjes
die versnipperd en verscheurd, gemaakte maar nooit uitgesproken verhalen,
verlangens en herinneringen herbergen,
liggen onze zielen door en over elkaar heen.

Alsof de zijkanten ondersteboven voor het eerst sinds lang of ooit...eventjes niet lijken te bezwijken onder het eeuwige gewicht.

En nèrgens is er nog,
enige vorm van onraad te bespeuren.
Geen enkele aanwijzing dat dit smetteloze
nog haast ònbeschreven stukje papier
op welke manier dan ook verloren zou kunnen gaan
tussen de gapende richeltjes die altijd op de loer leken te liggen.

En mocht er dan toch misschien ergens
een blaadje tevoorschijn komen
dat zich door de gebeurtenissen heen
heeft laten hullen onder een dun of dik laagje tijd.

Mag ik dan degene zijn, om het af te stoffen...?


Melis.