Het is voorgoed over, die mooie tijd.
Ik moet me realiseren dat aan alles een einde komt, zo ook aan ons.
Wij twee sámen, wij twee tegen alles en iedereen, zo zal het nooit meer zijn..
Ow ja het doet me zeker pijn, pijn die alleen ik voel en zo sterk vanbinnen zit.
Niemand die het merkt, niemand die het ziet maar ik voel dat verdriet.
Als iemand me vragen zal of het goed gaat, antwoord ik braaf ja.
Niemand, die er dan ook maar even bij stilstaat dat niet alles is zoals het lijkt.
Het doet pijn, pijn die niemand begrijpen zal, al zou ik een poging doen die pijn uit te leggen.
Hoe kun je iemand immers nou “kwijt” zijn, als diegene niet van jouw is?!
Het begrijpen, de medeleven en het verdriet, niemand die ik dat toevertrouw.
Soms probeer ik te raden, hoe jíj denkt. Wat jij van dit alles vind, en hoe jij je verdriet ondergaat.
De poging hiertoe, is nog steeds een hopeloos verlangen..
Ik ben een dwaas zoals zo velen, gevangen in een eigen val. De glazen kooi in mijn gedachten, waar ik dit leven slijten zal…