En ik zie...
hoe je handen heen en weer bewegen,
duim en wijsvinger de gespannen lijnen
zachtjes maar vol overgave aanrakend.
Ze hadden evengoed
de rode draad door mijn ziel kunnen zijn.
En ookal lieg ik,
terwijl ik weet dat jij weet
dat ik dat eigenlijk niet kan,en wil.
De koers is gezet
en van de richting die we uit denken te gaan,
willen we nooit terug hoeven keren.
Het is enkel een kwestie,
van het tikken van van de wijzers nu.
Maar we zijn wel wijzer dan dat, en merken
dat de tijd allang gestopt lijkt te zijn...
Melis.