huilend in me kamer een mes in me hand.
ik verkeer me weer in een klote toestand.
kan het leven niet meer aan.
dus zal ik maar naar god gaan??
want wat heeft het leven mijn nog te geven?
ik zit toch aleen maar te huilen en te beven.
het is alsof iemand daar boven me pest en me metaal zit te breken.
en me kwest door steeds me geluk te verbreken.
ik wil simpel weg gaan.
slapen zonder ooit op te staan.
dat is wat ik nu het liefste wil.
want ik denk dat ik me tijd hier aleen verspil.
ik verdoe me tijd om nog langer naar geluk te zoeken.
ik denk dat ik me daarboven mij heeft weten te vervloeken.
en het ergste is dat niemand het door heeft.
niemand ziet dat ik al die tijd naar geluk heb gestreeft.
want mijn lach weet alles te verbergen.
niemand ziet hoe gevoelens mij ondertussen van binnen tergen.
en niemand hoeft het ook te weten.
want ze zullen toch allemaal na 1 dag vergeten.
net zoals die keer dat ik met me moeder vertelde.
ik zei dat het verled me kwelde.
zei steunde me maar was daarna vergeten.
maar ik kon haar niks veweten.
ze heeft zelf ook genoeg aan haar hoofd.
ze waarshijndelijk hebben gedacht dat mijn pijn dooft.
maar ik weet dat,dat het niet zo is.
want ik kan nog steedst niet tegen de geschiedenis.
al me hernneringen blijven kwellen.
en het lijkt ook nog steeds niet te herstellen.
ik word gek van alles om me heen.
ik voel me altijd zo leeg en onzettend aleen.
ik weet zeker dat als ik bij god ben ik gelukkig kan zijn.
want hij de enige die wel slaagt in het vervolgen van mijn pijn.
zelfmoord is dus wel mijn enige optie.
want dit is zoals ik nu me leven voor me zie:
1 klote zooi die nooit meer kan worden opgeruimd.
die klote zooi is wat geluk verzuimd
daar kan ik niet meer tegen.
dus in mij gek heid is bol gestegen.
ik ga nog 1 keer goed in me polsen snijden.
zodat ik eindelijk voor altijd kan scheiden van al die klote tijden.