woestijn
mijn gedachten waaien,
als de wind door de bomen.
ze zijn al zeer ver gekomen,
ver in het verleden waar ik het niet wil.
het is er donker koud en stil,
ik ben bang van die gedachten.
het zijn duistere machten.
ik heb al zoveel geleden,
oneindig gestreden.
vallen en opstaan,
een andere weg inslaan.
maar mijn weg is nu gestopt in de woestijn,
verdroogd in verdriet en pijn.
als de wind door de bomen.
ze zijn al zeer ver gekomen,
ver in het verleden waar ik het niet wil.
het is er donker koud en stil,
ik ben bang van die gedachten.
het zijn duistere machten.
ik heb al zoveel geleden,
oneindig gestreden.
vallen en opstaan,
een andere weg inslaan.
maar mijn weg is nu gestopt in de woestijn,
verdroogd in verdriet en pijn.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Vrijdag, januari 18, 2002 00:06 |
| Een richting aanhouden, zoals Pramodah zegt, dat vind je ook al in het oude bijbelse exodus-verhaal, de doortocht door de woestijn, ook al zie je nog geen aankomst. |
|
| Jet van keken: | Donderdag, januari 17, 2002 14:31 |
| Je weg zal zich vervolgen hoor lieve Linda. Door de oases die je tegen zult komen. Liefs Jet |
|
| pramodah: | Donderdag, januari 17, 2002 10:35 |
| ook in de woestijn is er leven linda kijk maar eens goed om je heen,en ga altijd de opkomende zon tegemoet dan kom je er wel uit.......... liefs pramodah |
|
| Peetje: | Donderdag, januari 17, 2002 08:00 |
| Loop nog een stukje verder, en daar zie je een hele mooie oase..... Tank je daar vol met hoop en liefde, en ik weet zeker dat je de goede weg verder kunt lopen!!! Liefs en sterkte Peet |
|
Over dit gedicht
| Auteur: linda vangheluwe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||