Het sleept zich voort
met de eenzaamheid van de dagen
Ingevallen muren van moeheid
's Avonds in de donkere wereld onder de dekens
Als een kind zo klein; bang en verlaten
Het wankelt maar heen en weer
Nergens om je te verstoppen
Gevangen in je eigen huis
Door je eigen familie
Door al die klote gedachten
Uit het raam kijken tot je ogen droog worden
Wachten tot er niemand meer komt
Je schreeuwt je longen uit je lijf
Grote stilte in je hart
En angst en woede
Niet meer willen
Toch verder moeten struikelen
Tasten, niets kunnen vinden
's Ochtends op je blote knieƫn knielen
Geschreeuw word gefluister
Angstige geroep verzwakt
Emotieloos vouw je je handen