Reactie op het onreageerbare
Het kruipt waar niet gaan kan
ergens onderhuids een onbegrensd verlangen naar heldhaftigheid
Je botst er tegen op en krijgt knallende ruzie met je slepend lot
Het vraagt om aandacht: "Let op mij"
maar niemand die de remlichten op waarde inschatten kan
al zaten ze er in als gevangen ratten; ze vielen niet
Waar het ook staat gedrukt in vette letters
druipende persen, inkt zwarter dan de nacht in Stalingrad
(dat heet tegenwoordig anders)(dat weet ik gvd ook wel)
en zo blijft het ontspannen hangen en rekt de tijd
Verdraaid dachten we dat het er was
en het leek toen we opkeken een scene die begrijpelijk was
op zijn plaats;op zijn minst een goed gekozen toonaard
Zo was het dat de stukjes vielen op de verdiende plek
Waarachtig een schouwspel dat meer toeschouwers verdiende
als er meer in gezeten had dan was de fles niet leeg geweest
Een berusting viel over ons en bedekte de angst
onaf of in gebreken gebleven liefde; in hartkamer wonend sleutelkind
zittend op een schep lucht zwevend richting aorta
Probeer onze herinnering aan ons te herleven
Het stilzitten vreet aan het zitvlees en onhebbelijkheden hebbend
maakt het leven interessanter, schilderijen zonder vernis
Wij creeeren een wereld waarop niks wat uitmaakt
doe maar met de massa mee mensen dan komt het goed
dat is waar we doodbloeden doordat we afgestompt zijn; desinteresse
Ook al roep je onze naam
En laat je het raaskallen door mijmerende gangenstelsels
Niemand zal reageren; het wordt wel welletjes gevonden zo
Reacties op dit gedicht
| Windwhisper: | Dinsdag, december 12, 2006 23:21 |
| ddiepzinnig en wel rakend...zal het nog een paar maar over moeten lezen voordat ik u begrijpen zal, maar de tendens die voel ik aan, liefs Cobie |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Han Sterk |  
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 12 december 2006 | ||
| Thema's: | ||