mijn ogen zijn gericht op de duisternis
treurend denkend aan alles wat ik mis
hartje gebroken in ontelbare fragmenten
telkens denkend aan de mooie momenten
waarom werd ik toch ineens verlaten
zo hulpeloos en alleen achter gelaten
huilend breng ik mijn eenzame dagen door
met geen mens die ik hier zie of zelfs hoor
alleen mijn eigen droeve gezang galmt hier
het geluid van de pen schrijvend op papier
eenzaam verlaten verloren en zo vreselijk alleen
waar brengt dit nare leven mij in vredesnaam heen