Hoe ouder men dag na dag ook wordt
Hoe ouder men dag na dag ook wordt
Hoe meer men aan dood steeds denken moet
Het is als een spoor die zich inkort
Als de trein zijn deuren open doet
Want aan elke statie hangt een bord
Met een jonge of een oude snoet
Waar voor de clochard nog voor de lord
Men ons zonder onderscheid begroet
En of men nu lacht of tranen stort
Het vergt van ons allen steeds veel moed
Als er in onze kring wordt gesjord
Denkend hoeveel heb ik nog te goed
Maar dat men nu klaagt jammert of mort
We moeten mee lopen in die stoet
Die men vlug of traag nooit voorbij snort
Nog met heel veel nog zonder erfgoed
Hoe meer men aan dood steeds denken moet
Het is als een spoor die zich inkort
Als de trein zijn deuren open doet
Want aan elke statie hangt een bord
Met een jonge of een oude snoet
Waar voor de clochard nog voor de lord
Men ons zonder onderscheid begroet
En of men nu lacht of tranen stort
Het vergt van ons allen steeds veel moed
Als er in onze kring wordt gesjord
Denkend hoeveel heb ik nog te goed
Maar dat men nu klaagt jammert of mort
We moeten mee lopen in die stoet
Die men vlug of traag nooit voorbij snort
Nog met heel veel nog zonder erfgoed
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, december 14, 2006 08:35 |
| Als je ouder wordt, kom je inderdaad dichter bij de dood. Maar om daaraan steeds te moeten denken? Ik niet in elk geval. Treffende tonend everwoording. Liefs, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Vermeersch Jean-Paul | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 december 2006 | ||
| Thema's: | ||