Het traant verleden.
en nog altijd doe je me pijn
op momenten dat ik het aandurf
om terug te blikken, te voelen
te proeven hoe het toen was
met het besef, dat zelfs heimwee
niet terug kan draaien
waar wij het zo moeilijk mee hebben
het was geopende liefde
omhelzend - verblindend
alsof het sluiten van de bloem
zou kunnen verhullen
wat de wind zou voortwaaien
om wolken tot as te grijzen
en ons in rouw te bedekken
puur en ongeslepen
in alle facetten was het gaaf
toch was het ruwer dan verwacht
toen iemand met een bijtel
probeerde te schaven, veranderen
brak wat wij deelden
en alles onvergeven achterliet.