Ik voelde me alleen,
Ik had het idee dat iedereen uit me leven verdween.
Ik was bang voor de toekomst die zou komen.
Ik was bang om te slapen door mijn dromen.
Vroeger mishandeld.
Nooit goed met me problemen behandeld.
Ik deed alles fout.
Op mijn nieuwe school kreeg ik het ervan benauwd.
Ik viel elke dag flauw.
Vooral doordat ik bang was dat me verleden terug komen zou.
Aandacht wilde ik er niet mee trekken.
Maar dat kreeg ik wel en al helemaal nadat ze me armen hadden gezien, die plekken.
Ik kras mezelf uit haat en verdriet.
Maar begrijpen doen ze op school niet.
In tegendeel ik moest vaak thuis blijven.
Ik heb toen me afscheidsbrief gaan schrijven.
Ik zag alles donker en grauw.
En wilde dood en gauw.
Ik had alle paracetamol, ibuprofen en alcehol die we hadden in huis gejat.
En op school kwam de doorslag ik was echt me leven zat.
Helaas waren het er niet meer dan 40 pillen.
Maar het waren genoeg om me leven niet meer te hoeven tillen.
Ze vonden me op een bankje in de school, bewusteloos met de brief in me handen.
Toen ik bij kwam moest ik vertellen wat ik had genomen en ik moest naar het ziekenhuis waar ik in belanden.
Me maag konden ze niet leeg pompen dat was te laat en te gevaarlijk voor mij.
Je heb héél véél geluk gehad dat is wat de arts tegen me zei.
Ik heb 27 uur in levensgevaar gezeten.
Ik zal het nooit vergeten.
Ik lag aan hart/adem/zuurstofbewaking en infuus met zeer zware medicijnen.
Die hielpen die pillen uit me bloed te laten verdwijnen.
Het enige wat ik eigelijk eng vond is dat ik verlamd was ik kon niet meer bewegen, lopen of kijken.
Alleen maar heel moeilijk en langzaam praten… en me ouders die maar tegen me zaten te zeiken.
Ik kreeg daar een psychiater die heeft veel overlegd met me psycholoog die ik al had.
Ze waren het allebei over eens en de artsen ook dat er echt iets met me was maar wat?
Ik heb tegen die kinderarts voor het eerst in 3 jaar tijd eindelijk verteld wat er was.
Hij heeft me overgehaald naar het psychiatrisch ziekenhuis te gaan toen hij al me problemen en gedichten las.
Op dat moment kon ik niet meer helder denken alles ging langs me heen het enige wat ik wist is dat ik niet meer naar huis wilde.
Ik heb me laten opnemen maar toen ik akkoord ging was het wel zo dat me stem trilde.
Ik had die kinderarts in vertrouwen genomen en dat vind ik heel moeilijk dat doe ik ook niet snel.
Maar hij begreep me zo goed dat zeker wel.
Hij kwam voor me op tegen over me ouders en iedereen de mensen die hun rug tegen me keerde.
Toen ik wegging naar het psychiatrisch ziekenhuis was het erg moeilijk van wegen die kinderarts die me zoveel zelfvertrouwen leerde.

Door de opname ging ik al helemaal kapot.
Maar ik bleef geloven in het lot.
Ik wist dat ik eruit zou komen.
Maar van binnen dacht ik ook dat ik er alleen maar van kon dromen.

Na mijn opname toen heb ik die kinderarts opgezocht omdat ik vol vragen zat werkte hij er niet meer.
De tranen stonden in me ogen dat deed zo ongelofelijk veel zeer!
De man aan wie je, je grootste geheim in 3 jaar tijd heb verteld was weg.
Ik was een week van de leg.
Toch heb ik hem nooit verteld dat ik mishandeld ben geweest.
Ik wilde er niet aan toegeven ik geloofde het zelf niet maar ik moest het toch ooit vertellen want ik moet worden geneest.
Nu het eindelijk naar buiten is gekomen sinds een aantal weken heb ik alles een plaatsje kunnen geven.
En kijk ik naar de mooie momenten die ik ga beleven.
Ik zal nooit vergeten wat er is gebeurd en van automutileren ben ik ook echt nog niet vanaf maar ik kan met me verleden wat vrede krijgen.
En heb geleerd niets meer te verzwijgen.
Ik ben nog wel boos op me ouders omdat ze me hadden verwaarloosd en dat nog steeds maar niet willen toegeven.
Ik vind het moeilijk zo door te leven.
Ik zal ze ook nooit vertellen dat ik nog steeds me zelf snijd of brandwonden aanricht.
Maar zelfmoord… daarvoor is in me leven nog te veel licht.
Nu moet ik nog me zelfvertrouwen terug winnen.
Maar dat gaat me zeker lukken want wij zijn daarvoor vriendinnen.

Ik heb me verhaal hier erg kort samengevat.
Want wat ik heb meegemaakt is heel wat.
Het staat er dus niet allemaal in.
Alleen dit geld voor iedereen... het leven heeft altijd voor iedereen nog zin.
Je ziet het zelf misschien niet...
Maar dat komt door je verdriet.
Voor iedereen bestaat er geluk dus ook voor jou.
Gaat het niet denk dan aan de mooie tijd die komen zou!