(Geschreven: december 2000)
Waar zijn mijn tranen, mijn tranen van mijn verdriet
Van mijn verdriet dat vastzit, vastzit en niet weg kan gaan
Het zit te diep, te diep om te uiten
Te uiten aan iedereen
Aan iedereen die het niet ziet
Mijn verloren tranen
En mijn verborgen verdriet …
Soms vind ik het irritant en soms laat ik het gaan
Maar nooit komt er een druppel van een warme traan
Mijn tranen lijken wel te zijn gestolen
Ze zijn gestolen van mijn verdriet
Misschien heb ik wel iemand nodig in mijn leven
Ik weet het niet …
Ik ben soms zomaar verdrietig, verdrietig om niets en niemand
Om niets en niemand wie ik ken
Maar toch heb ik het verdriet
Ik huil dan alleen van binnen want echt huilen kan ik niet
Misschien ben ik mijn tranen gewoon verloren
En er is niemand die het ziet …
Ik vraag me wel eens af hoe het kan
Hoe het kan dat ik geen verdriet kan uiten
Kan uiten aan de wereld
Af en toe hoor ik ze wel, mijn tranen
Ze huilen dan zonder mij
Zonder mij, dat vergeet ik niet
Maar ik heb ze nodig, nodig voor mijn verdriet …
| fortuna:
|
Zondag, december 17, 2006 21:07 |
we zijn nu 6 jaar verder en hoop dat je tranen nu veel minder zijn, vooral met aankomende feestdagen.
Liefs |
|
|
| Ria -rimpeling-:
|
Zaterdag, december 16, 2006 19:29 |
| prachtig mooi dit!liefs Ria |
|
|
