moeilijk te doorstaan I
ze hebben me nooit een bloementuin beloofd
ik moest de regen na de zonneschijn er bij nemen
en toch heb ik al zoveel valse beloftes geloofd
beloftes die ze me steeds weer ontnemen
steeds denk je dat je weer in orde bent
en ga je een vrolijke dag tegemoet
totdat je beseft dat je jezelf niet meer kent
dat het je nog erger pijn doet
vreemd hoe het leven zijn gang gaat
vreemd al dat verdriet
en misschien is het voor mij al te laat
wanneer eindelijk iemand het ziet
het is net alsof ik niet van deze wereld ben
ik denk dingen goed te doen die eigenlijk verkeerd zijn
dat hoor ik dan van al de mensen die ik ken
echt al het verdriet doet me pijn
ik moest de regen na de zonneschijn er bij nemen
en toch heb ik al zoveel valse beloftes geloofd
beloftes die ze me steeds weer ontnemen
steeds denk je dat je weer in orde bent
en ga je een vrolijke dag tegemoet
totdat je beseft dat je jezelf niet meer kent
dat het je nog erger pijn doet
vreemd hoe het leven zijn gang gaat
vreemd al dat verdriet
en misschien is het voor mij al te laat
wanneer eindelijk iemand het ziet
het is net alsof ik niet van deze wereld ben
ik denk dingen goed te doen die eigenlijk verkeerd zijn
dat hoor ik dan van al de mensen die ik ken
echt al het verdriet doet me pijn
Reacties op dit gedicht
| Monique: | Woensdag, november 20, 2002 11:18 |
| Dit is voor mij een super herkenbaar gedicht! Heel mooi geschreven! Ook ik voel alsof ik niet van deze wereld ben en zeker nu op dit moment... Liefs Monique |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mistory | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 18 januari 2002 | ||
| Thema's: | ||