lachen als de tijd stopt
rood
licht op
in de schemer
van je eenzaamheid
alleen was je hier
maar zal je nooit meer zijn
want ik tintel
op je hele huid
en kleur je
donkere misverstand
denken doen we
nooit meer
voelen hoe de kou
ons bedekken zal
en lachen, ja
lachen als de tijd stopt
en een nieuwe hoop
lentes braakt
in balletjes
in ons bloed
als soep
tussen de patatten
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Maandag, december 18, 2006 12:17 |
| Wohw! Beeldend. En zo hoopvol. Liefs en heel fijne levensdag, sunset |
|
| Innerchild: | Maandag, december 18, 2006 09:59 |
| Kerstmenu ? | |
Over dit gedicht
| Auteur: Het Gejefte | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 18 december 2006 | ||
| Thema's: | ||