Het witte van haar voeten
Ze draait zich om als een zus, de mond rood
en lichtjes open, lichaam in galop
daar zijn haar schouders, daar vatten mijn armen haar
wind, als ze loopt het witte van haar voeten onthullend
vanonder - het vervlogen kind, de angst
voor een speer in week vlees - daar waar ik ook sta
met een stem gelijk maar dan zwijgend.
Reacties op dit gedicht
| Het Gejefte: | Vrijdag, januari 12, 2007 07:16 |
| ik zou eigenlijk beter al je schrijfsels hier afdrukken en bundelen voor mezelf, dan kan ik je lezen wanneer en waar ik wil... en als ik je mag geloven wat je leeftijd betreft, hanteer je een ongezien machtige pen, Silke. Niet te doen. Jef |
|
| Scatterbrain: | Dinsdag, december 19, 2006 02:25 |
| wedelom, ontzag alom (ach flauw woordspel) graag gelezen |
|
| Paul de Bruyn: | Maandag, december 18, 2006 19:27 |
| Het einde is super; niets op aan te merken: jouw stijl is puur schrijf/leesgenot. Liefs, |
|
| Peerke_x: | Maandag, december 18, 2006 18:15 |
| wauw | |
Over dit gedicht
| Auteur: Zilke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 18 december 2006 | ||
| Thema's: | ||