stille verdriet door verslaving..
stille verdriet..
het voelt zo kil..
ik ben zo stil..
iedereen kunnen me alleen laten..
ik zal niet praten..
het stille verdriet..
mijn kind zou nu 4 jaar zijn..
mijn leven kwam er een verandering..
door het verkrachting..
dat is echt niet fijn..
had ik een goede keus gemaakt?
ook al heeft het mij zo hard geraakt?
de vader van mijn kind is een klootzak..
hij kon zijn handen nie thuishouden..zo zwak!
is verdriet en pijn mijn straf?
ben ik echt zo laf?
hij loopt nog steeds vrij rond..
achtergevolgde verleden..waar ik alleen voor stond..
vele nachtmerries..
vele beelden gebrand op me netvlies..
gruwelijke waarheden die boven de water zijn gekomen..
de kans op het leven voor mijn kind afgenomen..
en alcohol is mijn vriend..
ook al heb ik pijn en verdriet niet verdiend..
het verzacht mijn verdriet en pijn..
ik zou hier nie willen zijn..
en mijn mentor dwong me erover te praten..
maar pijn en verdriet willen me nie loslaten..
paniek door op het heterdraad betrapt..
ik ben erbij gelapt!
ik zal nie praten..
het is zo moeilijk om loslaten..
mijn angst en verdriet en vooral pijn..
dat is niet fijn..
stille verdriet rondom mij..
door de deur gegaan vol pijn..
loop me gewoon voorbij..
ik wil hier nie meer zijn..
stille verdriet..
door wat mij is aangedaan..
ik ben maar een verdrietige griet..
dat griet niet aan kan..
stille verdriet die pas na 4 enhalve jaar is ontdekt..
mijn geheim onthuld..
dat mijn kind op een gruwelijke manier is verwekt..
mijn leegte door pijn en verdriet en onmacht volgevuld..
al ongeveer 6 en halve dagen zonder alcohol..
dat maakt me helemaal dol..
ontwenningsverschijnselen..
dat ik met niemand kan delen..
die door verkrachting aan de drank ging..
daarin kwam het verandering!
het voelt zo kil..
ik ben zo stil..
iedereen kunnen me alleen laten..
ik zal niet praten..
het stille verdriet..
mijn kind zou nu 4 jaar zijn..
mijn leven kwam er een verandering..
door het verkrachting..
dat is echt niet fijn..
had ik een goede keus gemaakt?
ook al heeft het mij zo hard geraakt?
de vader van mijn kind is een klootzak..
hij kon zijn handen nie thuishouden..zo zwak!
is verdriet en pijn mijn straf?
ben ik echt zo laf?
hij loopt nog steeds vrij rond..
achtergevolgde verleden..waar ik alleen voor stond..
vele nachtmerries..
vele beelden gebrand op me netvlies..
gruwelijke waarheden die boven de water zijn gekomen..
de kans op het leven voor mijn kind afgenomen..
en alcohol is mijn vriend..
ook al heb ik pijn en verdriet niet verdiend..
het verzacht mijn verdriet en pijn..
ik zou hier nie willen zijn..
en mijn mentor dwong me erover te praten..
maar pijn en verdriet willen me nie loslaten..
paniek door op het heterdraad betrapt..
ik ben erbij gelapt!
ik zal nie praten..
het is zo moeilijk om loslaten..
mijn angst en verdriet en vooral pijn..
dat is niet fijn..
stille verdriet rondom mij..
door de deur gegaan vol pijn..
loop me gewoon voorbij..
ik wil hier nie meer zijn..
stille verdriet..
door wat mij is aangedaan..
ik ben maar een verdrietige griet..
dat griet niet aan kan..
stille verdriet die pas na 4 enhalve jaar is ontdekt..
mijn geheim onthuld..
dat mijn kind op een gruwelijke manier is verwekt..
mijn leegte door pijn en verdriet en onmacht volgevuld..
al ongeveer 6 en halve dagen zonder alcohol..
dat maakt me helemaal dol..
ontwenningsverschijnselen..
dat ik met niemand kan delen..
die door verkrachting aan de drank ging..
daarin kwam het verandering!
Reacties op dit gedicht
| Ton Rijkers: | Zondag, februari 11, 2007 03:41 |
| Dag lieve meid, Hoewel je mij alles verteld hebt..doet dit gedicht mij toch weer opnieuw veel pijn. Het blijft iets vreselijk om mee en om in..te leven. Nogmaals bied ik je mijn warme vriendschap aan en zeg jou ook: Welkom in mijn hart, lieverd. Groetjes, Ton |
|
| M@rcel: | Maandag, december 18, 2006 22:46 |
| ik sla even een arm om je heen en geef je even een dikke steunende knuffel want woorden schieten hier bij mij nu ook even te kort,en kan het alleen maar in stilte lezen... heel veel sterkte lieverd Knuff M@rcel |
|
| Windwhisper: | Maandag, december 18, 2006 21:31 |
| stilmakend dit....zoek in vredesnaam hulp en doe alsnog aangifte, je was potjandorie nog een kind, laat er iemand met je meegaan, sterkte maar...ik val even stil, dit is te erg om alleen te dragen. Cobie |
|
| *pathos*: | Maandag, december 18, 2006 21:10 |
| Jij alleen kan het allemaal een plek geven in je leven, en een begin maken met verwerking. Maar alleen in het heden ben je niet, je vrienden zijn er voor je, put uit elk van hen kracht. Heel veel sterkte, vergeet niet dat ik een van je vrienden ben en blijf. Liefs, | |
| Hendrika89: | Maandag, december 18, 2006 21:05 |
| ik heb een abortus genomen toen ik net 14 werd, hoe pijnlijk dat ook was... stille verdriet noem ik het toen nog niemand het wisten! Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: hendrika89 | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 18 december 2006 | ||
| Thema's: | ||