Lieve Blue,

Het pijnlijke bericht,
Voor jou is weinig hoop meer in zicht,
Dat zeggen de mensen die het horen te weten,
Maar ik zie jou nog vechten, dat is wat ze vergeten,
Als ze je nu opgeven,
Verdienen ze het zelf niet om te leven,
Als jij nog wil strijden,
Kun je nog tegen het pijn lijden,
En als jij dat nog kan opbrengen,
Is het minst wat wij kunnen doen; jou leven verlengen,
Pas opgeven als jij dat doet,
Zo vind ik dat het moet,
En wat het aan pijn bij ons kost om jou ziek te zien,
Maakt het soms wat moeilijk misschien,
Maar wat geeft ons het recht jou leven af te breken,
Terwijl we alleen toekeken,
Jij bent diegene die er voor vecht,
Dus het eindigen? Daartoe hebben we nog geen recht,
Dat hebben we pas als jij dat laat merken,
En tot die tijd moeten we samen met jou tegen de ziekte werken,
Maar hoe laat ik de mensen zien,
Dat er nog hoop is misschien,
Ze zullen me zo niet geloven,
Maar ik kan jou beloven,
Ik zal mijn best voor je doen,
Zodat je weer kan leven als toen,
De band die ik met je had, is nooit weg gegaan,
Al heb ik niet meer elke dag aan jou zijde gestaan,
Je bent nu van haar,
En ze wil je zo goed mogelijk helpen, echt waar,
Ik denk alleen dat ze niet datgene ziet wat ik zie in jou ogen,
Afmaken is dus iets wat van mij nog niet zou mogen,
Als ik de pijn van je kon overnemen, zou ik geen moment wachten,
Ik hoop dat ik je iets troost met die gedachten,
Ik kan nu alleen met je mee voelen en voor je hopen,
Misschien kan het dan nog goed aflopen,
Maar jou nu afmaken? Als ze dat maar laat!
Dat mag pas als jou levenswil je lichaam verlaat.